Başak'ın Yutmograf'ı

Bugün Kaçkar’ın eteklerinde, 2240mt’de yeralan Kavrun (Kavron) yaylasına gidiyoruz. Kavrun, Rize’nin en büyük yaylasıymış. Yol, şimdiye kadar gittiklerimiz içinde en bozuk olanı. Ama en azından Avusor kadar korkunç değil. Ya da ben yayla yollarına alıştım artık. Taşlı yollarda aracımız hoplaya zıplaya ilerliyor. Araba zıpladıkça biz şarkı türkü söyleyip işi eğlenceye çeviriyoruz. Ahan da bir tanesi da sizun için da… 🙂 

Nesrin’im, kıvırcığım; yollarda kulaklarını çınlatıp durdum. Ah dedim şimdi Kıvırcığım da burada olaydi, taşlarini bu yollarda kirip, kumlarini salaydi… Taş maş, yollarda da bir tirafik var ki sormayun da. Sankim Kizulay’a gideyular. Ama yolda bir manzara var… Sanki başka yerde yok 🙂 Amma komik oldu şimdi bu… Karadeniz’in her yanı manzara… Hava o kadar güzel ve güneşli ki, biz turistler için her zaman bu görüntüyü yakalamak pek mümkün olmasa gerek. Sis bir indi mi, bul bulabilirsen bu manzarayı. İyisi mi ben sis inmeden göstereyim size bu güzellikleri 🙂

Bu yayla pek bir popüler, pek bir turistikmiş meğer. Ben giderken yolların halini görünce kim gelir ki buralara diyordum ama meğer geleni gideni bolmuş. Hatta biz oraya varmak üzereyken bir tur aracı yeni geri dönüş yoluna koyuluyordu. Biz oraya vardığımız da saat on buçuktu. Anlaşın biz biraz fazla ekabiriz baksanıza biz daha giderken millet dönüşe geçiyor 🙂

Hava öyle güzel ki. Güneş yaylanın ve çevresini saran dağların tüm renklerini ortaya çıkartıyor. Aracımız bir Kahvehanenin yanında duruyor. Kavrun Köyü’nde bir kaç “CAFE ” bir kaç “pansiyon” var. Yanda fotoğraflarını gördüğünüz bizim konakladığımız… Kaçkar Kahvehanesinde biraz soluklanıp -eeee o yollarda zıp zıp zıplamak, arabada bile olsa yoruyor adamı- yürüyüşe geçtik.

Dere kenarından karşımızda görünen “Karataş” tepelerine doğru yürüyorduk. Bu sefer sert tırmanışlar yoktu. Hafif eğimli bir arazide yürüyorduk. Hepimiz gölü görmek için sabırsızlanıyorduk. Ama göle gidemeyeceğimizi henüz bilmiyorduk 🙂 Meğerse göl oldukça uzaktaymış. Yine de göle gidemediğimize o kadar çok üzülmedim. Çünkü etrafımızdaki manzara o kadar güzeldi ki… Renk renk çiçeklerle süslü bir yayala, şırıl şırıl akan bir dere, karşımızda, sağımızda ve solumuzda dağlar… Üstelik hava da açık ve güneş, bize tüm bu güzellikleri renkli bir şekilde görmemiz için izin veriyor. Daha ne olsun. Çünkü burada bir sis indi mi her yer gri beyaza boyanıveriyor. Yağmur yağdı mı (benim başıma gelmedi ama gelenler anlatıyor) donuna kadar ıslatıyormuş adamı…

Ekrem Abi göle gidersek çok gecikeceğimizi söylediği için göle gitmekten vazgeçiyoruz. Sanırım Ekrem Abi, ekip, treking ekibi olmadığı için de bazı şeyleri göze alamıyor. Doğru ekip treking ekibi değildi ve tempo zaman zaman düşüyordu ama ben yine de herşeye rağmen iyi bir ekip olduğumuzu düşünüyorum. Bir kere aramızda -ben de dahil- fotoğraf çeken bir kaç arkadaşımız vardı. Ve bizler fotoğraf çekerken, arkadan daha ağır tempoda gelenler gelip bizi yakalıyorlar, böyle olunca da yürüyüş bir şekilde dengeleniyordu.

Her neyse gölü göremedik belki ama gördüğümüz manzara muhteşemdi. Bunun için gökyüzüne, bulutlara ve güneşe tek tek teşekkür ediyorum.

Tüm bu güzellikler macerasız olmaz tabii. Bir de küçük maceramız var 🙂 Bu güzellikler içinde herkesin bir anısı olsun diye zaman zaman gruptakilerin fotoğraflarını çekiyordum. Brunhilt’de Fransa’dan bize katılan bir arkadaş… Bir kayanın üzerine oturup soluklandığı bir ara arkada Karataş tepeleri ve bulutlarla öyle güzel görünüyordu ki fotoğrafını çekmek için eğildim. Doğru açıyı ve ışığı bulmak için uğraşırken Brunhilt bir den “inek geliyor” diye olabildiğince sakin olmaya çalışan bir sesle beni uyardı. Bir de arkamı döndüm ki ne göreyim, ineğin ya da öküzün biri -:) walla o an biraz heyecanlanmış olmalıyım ki onu ayırt edemedim- bana doğru emin adımlarla yaklaşıyordu. Aramızda 1-2 mt ya kalmış ya kalmamıştı. Gayri ihtiyari ayağa kalktım. Böylece uzaklaşacağını düşündüm. Ama öküz kardaş için pek bir şey farketmedi anlaşılan ki o bize doğru gelmeye devam etti. Bunun üzerine Brunhilt’de ayağa kalktı ve öküz yerine biz öküzden uzaklaşmaya karar verdik. Ama bizim öküz kararlı. Adımlarını hızlandırarak arkamızdan gelmeye devam ediyor. En yakınımızdakilerin yanına gittik. Daha çok olursak korkutacağız güya. Ama öküzcüğün korktuğu filan yok. Biz hızlandıkça o da hızlanıyor. İşin komiği önüne kattığı bir insan sürüsü 🙂 Şu an bu satırları yazarken bile gözümün önüne gelen manzara karşısında dudak kaslarıma hakim olamıyorum :). Daha da komiği, biz öküz kardeşten kayalık bölgeye kaçarak kurtulduktan sonra az ileride ki açıklık alanda Erol Abi’nin çevresini saran buzağacıklardı. Kimi çantasını karıştırıyor, kimi elini yüzünü yalıyordu 🙂 Eh biz şeher çocuğuyaz alışık değilez böyle inee, öküze neyin 🙂

Avusor’dan sonra geçirdiğim en güzel gün, gördüğüm en güzel yaylaydı. Dönmek zamanı gelmişti. Erol Abi’nin, benim ve Fransız’ların hiç dönesimiz yoktu ama… Aracımıza bindik ve aşağıya doğru ilerlemeye başladık. Daha az bir yol almıştık ki sis indi ve gelirken gördüğümüz tüm renkler kayboldu. Daha önce de söylediğim gibi uzaklardaki renkler artık yalnız gri beyazdı… Son gün “Çifte Kemerköprüsü” ile ” Mençuna  ” şelalesine gittik. Ben orada derede yürüdüm. Dere o kadar soğuktu ki sanırım sol ayak parmaklarımdan biri felç oldu, yada olacak. Çünkü geldiğimden beri bir acayiplik var 🙂 Her sabah sol ayağımdaki -sanırım orta parmak- karıncalanmış olarak uyanıyorum ve bu tüm gün boyunca azalarak devam ediyor. Ertesi sabah yine aynı şey. Ama bana Karadeniz’i hatırlattığı için hoşuma gidiyor 🙂

Bunlar da son bir kaç fotoğraf.

Karadeniz yeşili ile olduğu kadar dereleri ile de çok zengin. An geçmiyor ki bir yerden bir su şırıltısı duymayalım, bir dere akıntısı görmeyelim… Ama ne yazık ki bu güzellikler yavaş yavaş elden gidiyor. Karadeniz’i bu kadar anlatıp, HES’lerden bahsetmeden geçmek, benim için de Karadeniz için de büyük ayıp olur… Halen Karadeniz’de 250 civarında devam eden HES projesi görünüyor. Ve  Doğu Karadeniz’de 600, tüm ülkemizde ise 2000 civarında planlanan HES projesi var… Bu konu tek başına, ayrı bir bölümde ele alınması gereken bir konu. Üstelik bu konu hakkında yazılan çok şey var. Yeter ki görebilelim, duyabilelim. Birsen Tezer’in dizleri çınladı kulaklarımda;

İki göz yeter,görmeyi bilsen,

Gönül seslenir bir duyabilsen…

Artık Karadeniz gezisinin sonuna geldik. Hem bu yaylada hem de Avusor’de bazı arkadaşlarımın kulaklarını çınlattım. Ayça’cım olsa buralara ne güzel kamp artardı dedim… 🙂 Ben hiç çadır kampı yapmadım ve çok isterim böyle bir yerde çadırda kalmak… Ama önce Ayça bana çadır kampçılığını öğretecek 🙂 Ayça pek internet kullanmadığı için bu yazdıklarımı göremeyecek ama nasılsa ilk buluşmamızda satır satır bana her şeyi anlattıracağı ve  benden buraların fotoğraflarını göstermemi isteyeceği için hiç bir şeyi kaçırmayacak 🙂

Sonra Füsun’cuğumun kulaklarını çınlattım. Alücum öyle çok aklıma ve yüreğime düştü ki… Füsun, benim gönüldaşım. Aynı duyguda gülüp ağlayabildiğim insan sayısı azdır. Füsun o nadir insanlardan biridir. Ve geçen senelerde o da bizim arkadaşlarla Karadeniz gezisine gitmişti. Ben o geziye katılamamıştım. O nedenle burada duygulandığım her güzellik karşısında Füsun geldi aklıma, kulaklarını çınlattım güzel arkadaşımın… Karadeniz’in duygusunu Füsun’la yaşamak eminim muhteşem olurdu.

Karadeniz günlerimiz sona ermişti. Dönüş zamanı gelmişti. Son gece Serpil’in aklına bir fikir geldi ve gece geç saat kadar oturup, meşhur Çeşmi Siyah’ı bakın ne hale getirdik 🙂

İşte gidiyoruz Karadeniz’den,

İşte gidiyoruz Çamlıhemşin’den,

Ardımızda Kaçkar’lar sıralansa da

Sermayem dağlardır hey dost,

Servetim sular,

Fırtına ardımda dura kalsa da

* * *

Karadeniz bana ne yaptı bilmiyorum ama Çamlıhemşin’den Trabzon havaalanına dönerken, -yaklaşık 3 saat- güneş gözlüğü takmış bir yağmur bulutuna benziyordum. Araçta, önde, Yunus’un yanında oturuyordum.Yunus anlamış ki “ağlama abla be yine gelrsun” dedi. Gitmez miyim… Bundan sonra her fırsatta Karadeniz’e gideceğim, o kesin… Ama beni buluta çeviren o değildi. Neydi bilmiyorum. Sanki Karadeniz’in dağlarında yaylalarında dolaşan o dumanda bir şeyler gizliydi. Üstelik öyle çok yaşanmışlık, öyle çok duygu, öyle çok sır gizliydi ki… Sanki ben o dağlarda yaylalarda dolaşırken o duygular bana geçti.. Benim duygularımı, sırlarımı da o dumanlar aldı. Hafiflememin sebebi buysa, gözümden ip gibi akan yaşın da sebebi bu olmalı…

Bu yazı 11 Temmuz 2012 Çarşamba günü Fotoğraf, Gezi bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.