Başak'ın Yutmograf'ı

“Ben bu geziye gelmek istemiyorum” dedi Yutmi. Sonra hızla dolan gözlerini görünce “Biliyorum bu senin için kolay değil ama seninle birlikte ne kadar çok yer gördük, ne güzel zaman geçirdik ve yine geçirmeye devam edeceğiz, yalnızca artık ben gezilerde değil atölye çalışmalarında seninle olmak istiyorum. Üstelik baksana Yutmi Cunyır’a ne kadar heyecanlı. Onun ilk yurt dışı gezisi olacak ve bu geziye ikinizin birlikte gitmesini çok istiyorum…” İyi ama neden ikinizle birlikte gidemeyeyim ki? diyor Başak, gözünde biriken su damlacağı düştü düşecek. Yutmi kararlı “Ben seni çok iyi tanıyorum Başak’cım. İkimizi de götürürsen ikimizin de eşit yutması için kendini paralayacaksın. İkimize de eşit özen göstermeye çalışacaksın. Hatta öyle ki bizi düşünmekten belki de çok şeyi gözden kaçıracaksın. Hem biliyorsun artık benim vertigom var ve bu bende hem baş dönmesi hem de mide bulantısı yapıyor ve bu nedenle eskisi kadar hızlı haraket edemiyor, iyi yutamıyorum. Senin gezilerinin nasıl geçtiğini de benden iyi kimse bilemez. Ben o tempoya dayanamam artık, bana da yazık….”

Başak artık gözyaşlarını tutamaz bir şekilde Yutmi’ya bakarken Yutmi “Aaaa neden böyle yapıyorsun? Gören de bu geziye benle gitmediğin zaman beni hayatından tümden çıkaracaksın sanır. Siz hele Cunyır’la bir gidip gelin, dönüşte seninle birlikte KA’daki atölye çalışmalarında daha neler yapacağız. Hem zaten KA’daki çalışmalar da bir tür yolculuk bunu biliyorsun. Ve seni Yutmi Cunyır’dan daha iyi tanıdığım için orada yapmak istediklerini de ondan daha iyi anlayacağım kesin 😉  Lütfen artık ağlama ve beni de üzme olur mu. Ayrıca beni de merak etme çünkü ben senin evini çok seviyorum ve burada hiç sıkılmıyorum, burada kendimi hiç yalnız hissetmiyorum ve beni ne kadar çok sevdiğini de biliyorum. Bizim sevgimiz o kadar gerçek ve büyük ki illaki her dakika yanyana olmamız gerekmiyor bunu sen de biliyorsun. Şimdi lütfen güzelce gidip gelin, şu bizim ufaklığı da iyice bir doyur çocuk artık nerelere saldıracağını şaşırdı bak… geçen gün gördüm; mutfak penceresinden arkadaki binanın yıkım görüntülerini yutuyordu kuru kuru. Onunla biraz daha ilgilenmemeye devam edersen açlıktan ölecek garibim, baksana bir deklanşör bir objektif kalmış. Mide desen tın tın… Hadi hadi beni de kendini de üzme, güle güle gidin güle güle gelin. Acaba Cunyır neler yutacak, dönüşte hep birlikte bakarız anlaştık mı? Ha bir şey daha… Onu bana benzetmeye çalıma sakın. Bırak ve bir bak bakalım o nasıl biri. Biraz tanımaya çalış. Benden farklı olabilir ve sana da başka bakışaçıları kazandırabilir. Benden aldıklarını ondan da istemeye kalma sakın olur mu? O da başka özelliklere sahip çünkü. Hadi yolunuz açık olsun.

Başak, Yutmi’yi üzmemek için gözyaşlarını içeriye akıtmayı başardı ama ikisi de bu ilk ayrı kalışlarının her ikisi için de kolay olmayacağının farkındaydılar. Neyse ki dönüşte birlikte yapacakları çalışmaları düşünmek bu üzüntüyü biraz da olsa hafifletiyordu.

Vietnam, Başak’ın görmek istediği ülkelerdendi. İki üç yıl önce dalış grubu bu ülkeye gitmiş, Başak çok istediği halde onlarla gidememişti. Yaklaşık altı yedi ay önce böyle bir gezi, faizi bile birlikte çıktı Başak’ın karşısına. Bu sefer gezi programında Vietnam’dan başka Kamboçya ve Laos da vardı. Bu sefer -hazır imkan da varken- kesinlikle gitmeliydi ve ilk defa Yutmi’siz ama Yutmi Cunyır ile Viyetnam yollarına düşüyordu Başak. Bakalım nelerle nasıl döneceklerdi?

Ben kim miyim? Yutmi CUNYIR !!! 😉

Bu yazı 16 Nisan 2016 Cumartesi günü Gezi bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.