Yağmur hiç durmadan yağıyordu ve rüzgar elimdeki şemsiyeyi parçalamayı başarmıştı. Cimriliği bırakıp, daha pahalı ama daha dayanıklı bir şemsiye edindim. Yağmura ve rüzgara rağmen dolaşmaya devam ediyordum. İskelenin solunda kalan, denize paralel sokaklardan birinde, yerde beni davet eden neşeli seramikleri takip ederken kendimi KEPENEK KEREMİK seramik atölyesinin içinde buldum.
Ne zaman bir deniz kestanesi görsem içinde can olmayan, düşer aklıma onu resmeden parmakları bir kadının.
Sessiz bir selam yollarım. O bilmez bunu…
Merhaba,
Ekimden beri ardarda gelen tatsız haberler yüzünden canım hiç birşey yazmak istemiyor. Ama belki de budur yapmak istedikleri. İçimizi karartıp, kendi kendimizi yok ettirmek… O zaman bu karanlığa inat, paylaşmaya devam…
Çanakkale yazım, dediğim nedenden dolayı henüz bitmemişti, ona devam edeceğim ama araya bir iki paylaşım daha sokarak.
Hani size KA’da gittiğim bir atölyeden (Foto-Roman) bahsetmiştim. Bilmeyenler için küçük bir hatırlatma; KA Yutmi ile bizim yaklaşık iki yıldır devam ettiğimiz bir fotoğraf atölyesi.
Destanı kendi kanlarıyla yazmışlar. Ben onun üzerine ne yazabilirim ki?
Makamlarında, saraylarında oturup, korkusundan kendi halkının içine dahi korumasız çıkamazken, halkını, bu gencecik insanları ölüme sürenlere, savaş isteyen diktatörlere, sömürgen yöneticilere, yazıklar olsun ! İnsanlık tarihi onları hep öfke ve nefretle hatırlayacak.
Ne yazık !
Kendi topraklarını savunmak, bağımsızlığını korumak, insanca bir yaşam için başta Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere, halkıyla omuz omuza savaşan, herkese selam olsun ! İnsanlık tarihi onları gururla hatırlayıp, saygıyla ve sevgiyle anacak.
Ne mutlu onlara !
