Başak'ın Yutmograf'ı

Güzel geçen bir gecenin ardından boğaz ağrısıyla uyanmak ne sevimsiz bir şey 🙁 Dün akşam Anna Maria Jopek’in konserinde hissettirmeye başlamıştı aslında… İlaç niyetine internetten bir parçasını seçip dinliyorum;

Boyunluğumu geçirip sıkıca giyiniyorum. Boğazımdaki mikroplara fenalık gelsin, sıcaktan bunalıp kaçsınlar istiyorum… Darmadağınık olmuş çalışma masamı toplarken Mardin’den izler buluyorum. Niyetim 3 arkadaşımın yeni çıkan kitapları üzerine bir şeyler yazmak. Ama aklım yine sıçramalarda… Sırasını bekleyen notlar gibi Dara’nın da beklemede olduğu geliyor aklıma. Açıp bir göz atıyorum. Aslında yazı hazır ve yalnızca yayınlanmayı bekliyor. Fotoğraflar?? Yutmoğraf için boyutlarını küçültmeliyim. E hadi o zaman… Jopek’in romantik ve buğulu dünyasından çıkmayı başarabilirseniz buyurun sizi bambaşka bir dünyaya, Mardin’in Dara köyüne götüreyim 🙂

*   *   *

Dara antik kenti oldukça geniş bir alana yayılmış. Ancak bizim gibi turistlerin gezmesi için tel çitlerle tanımlı alan, daha dar… Bununla birlikte kalıntıların daha anlamlı olan bölümü de bu alanda yer alıyor. Daha arabadan iner inmez, küçük çocuklar sarıyor etrafımızı. Bize bu antik kentle ilgili bilgi verebileceklerini söylüyorlar. Tıpkı bizim Ankara kalesinde olduğu gibi… Ben böyle yerleri tek başıma gezmeyi tercih ederim genellikle. Çok fazla konuşmak istemem. Özellikle ilgimi çeken yerlerde yalnız olduğumda daha yoğun hissederim bulunduğum yeri belki ondan. Ama ne mümkün 🙂 Dara antik kentinin biz turistlere açılan kısmı çok büyük olmadığından gezimiz çabuk sona eriyor. Bu antik kentle ilgili dafa fazla bilgi edinmek isteyen olursa;

http://www.mardinmuzesi.gov.tr/mardinmuzesi/detay.asp?id=79&kategori=KAZILAR

Hemen eski kentin karşısına konuşlanmış, köy kahvesinden hallice bir kahveye giriyoruz. Bizimkiler çay içecek, ben de kız çocuklarının bana tavsiye ettiği naneli ayrandan içeceğim… Üzerinde naneye ait hiçbir iz bulunmayan ayrandan ilk yudumu alınca nanenin hoş aroması da beraberinde geliyor. Hımmm çok lezzetli ama bu bembeyaz ayranın içinde nane nerede? Ayranı getirene soruyorum bu nane tadını nasıl verdiklerini; meğerse taze naneyi kaynatıp, onun suyuyla ayran yapıyorlarmış. Bu bol köpüklü, naneli ayrana bayıldım.

Oturduğumuz kahvenin bahçesi köy okuluna bakıyor. Her ne kadar bahçesinden inekler geçse de oldukça güzel görünen bir okul bu. Okulun bahçesinde ineklerden başka bolca çocuk var. Daha sonra adının Songül olduğunu öğrendiğim namı diğer Soni, bana 8.sınıfların sınavı olduğunu söylüyor. Köy yakın mı diyorum. Yürüyerek biraz uzak diyor. Ne kadar uzak, siz yürüyerek ne kadar zamanda gidiyorsunuz diyorum; 10-15 dakika diyor. Ekibe dönüp, köye gidelim mi diyorum, gidelim diyorlar. Kızlar önde biz arkada köye doğru yürümeye başlıyoruz. Köyde de kalıntılar ve bir de su sarnıcı varmış. Kızlar öyle diyor. E hadi gidip bakalım o zaman diyoruz. Köylüler bu sarnıca eskiden zindan diyorlarmış. Bir çok merdiven indikten sonra ulaştığımız geniş mekanda akşamki konserin hazırlıkları yapılıyor. Sarnıçtan çıktıktan sonra Marziye ve Candan kahve içmek için köy kahvesine oturuyorlar. O ilk girdiğimiz kahveden daha iptidai görünüyor. Soni bana biraz ileride de harabeler var, onları da görmek ister misin diye soruyor. İsterim diyorum. Az biraz yürüdükten sonra sol tarafımızda kalan taş köprüyü ve haraberleri gösteriyor. Beni oraya götürmek istiyor ama benim gözüm karşımıza çıkan köyde. Bense köye yöneliyorum. Başta biraz tedirgin olduğunu hissediyorum ama köye doğru yürümeye devam edip, Soni’ye ne ile geçindiklerini soruyorum. Bütün köy hayvancılıkla geçiniyormuş .Sizinde hayvanlarınız var mı, diyorum, Soni, tüm köyün başkasının hayvanlarına baktığını söylüyor. Tek kişinin mi peki tüm köyün baktığı hayvanlar, diyorum. Evet, diyor. Köylerinde ağa varmış, hayvanlar onunmuş. Soni ile yürürken karşılaştıklarımızla hep Kürtçe konuşuyorlar. Türkçe bilmiyorlarmış. Sanırım köyde çocuklar dışında Türkçe bilen az. Sanki ilk defa bir köy görüyormuş gibi hissediyorum kendimi. Songül de şaşkın, ilk defa köye gelen bir yabancı var, kimse buralara kadar gelmemişti daha önce diyor. Neden? Herkes harabeleri görüp geri mi dönüyor diye sorduğum da başıyla beni onaylıyor.

Biz tam böyle hem konuşup hem yürürken arkadan biri sesleniyor olmalı ki –Türkçe olmadığı için ben anlamıyorum- Songül bana dönüp, abla ekmek ister misin diye soruyorlar diyor. İsterim diyorum gülümseyerek. Birlikte geri dönüp bir taş ocağın başında ekmek yapan genç bir kadınla bir kız çocuğunun yanına gidiyoruz. Kadın bizim Songül’ün yengesiymiş. Ekmekten bir parça koparıp teşekkür ediyorum. Tabii burada öyle bir lokmacık ikram olmaz, koca ekmeği dürüp bir torba ile tutuşturuyorlar elime. İlk defa böyle taş bir fırında pişen ekmek yiyiyorum. Tabii Yutmi de oradan atlıyor hemen, bana yok mu diye… Yengeden izin isteyip fotoğraf çekiyoruz. Bir topak hamuru nasıl elinde evire çevire pide gibi yuvarlak ve düz hale getirdiğini, ortasına delik açtıktan sonra nasıl fırının içine yapıştırarak pişirdiğini, pişen ekmeklerin nasıl nar gibi kızardığını izliyoruz bir süre ve sonra teşekkür edip yolumuza devam ediyoruz.

Bizimkileri köy kahvesinde otururken buluyoruz. Ekmeği diğerleri de bayıla bayıla yerken çocuklara da meyva suyu ve gazoz ikram ediyoruz. Bu arada köy kahvesine gelen biri yağmur geliyor diye haber veriyor. Paramızı ödeyip kalkıyoruz. Biz arabaya doğru yürürken yanımızdan bir taksi geçiyor. Taksiden iki adam iniyor, adamlardan biri iki köylü kız çocuğuna poz verdirip, fotoğraflarını çekiyor ve sonra binip taksiye devam ediyorlar. Şip şak… Tüm bunlar birkaç dakikanın içinde oluyor ve ben şaşkın bakakalıyorum.

Kızlar bize köy çıkışına kadar eşlik ediyorlar. Karşıdan hızla yaklaşan kara bulutlardan önce arabaya varabilmek için biz de son sürat ilerliyoruz. Bakalım kim önce arabaya varacak. Biz arabaya vardığımız anda rüzgar ve dolu ile karışık şiddetli bir yağmur da bizi kucaklıyor. Kendimizi arabaya atıp kapıları kapatmamızla birlikte yağmur ve rüzgar var gücüyle camları zorluyor. Öyle şaşkınız ki? Ne ara olup bitti bu, anlamak mümkün değil. Gidelim mi bir süre sağanağın dinmesini mi bekleyelim bilemiyoruz zira sileceklere rağmen göz gözü görmüyor. Yolun boş olacağına güvenerek çok ağır ilerliyoruz. 10-15 dakika geçiyor geçmiyor ki yağmur birden bire kesilip güneş açıyor ve gökkuşağı çıkıyor. İnanılır gibi değil. Bizim üzerimizden buldozer gibi geçen bulutları da az ilerde görüyoruz.

Mardin’e dönüşümüz çok sürmüyor. Güneşler içinde Kasımiye Medresesi’ni görmeye gidiyoruz. İşte bugünün macerası da böyle. Bunlar da fotoğrafları. Akşam mı? Bu akşamı sakin geçirmek niyetindeyiz. Makul bir akşam yemeği ve erkenden odalara çekilmece… Yarın çokça MARDİveN gezeceğiz… 🙂

Bu yazı 05 Şubat 2014 Çarşamba günü Fotoğraf, Gezi bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.