halkım ben, parmakla sayılmayan
sesimde pırıl pırıl bir güç var
karanlıkta boy atmaya
sessizliği aşmaya yarayan
ölü, yiğit, gölge ve buz, ne varsa
tohuma dururlar yeniden
ve halk, toprağa gömülü
tohuma durur bir yerde
buğday nasıl filizini sürer de
çıkarsa toprağın üstüne
güzelim kızıl elleriyle
sessizliği burgu gibi deler de
biz halkız, yeniden doğarız ölümlerde.
Pablo Neruda
Bu bölümdeki fotoğrafları, dağlardaki baharı göremeyen ama yüreklerinde -en zor anında bile yaşamın- çiçek açtırmayı başarabilen aydınlık, güzel insanlara armağan ediyorum…
Aynı yalınlıkla ölmek isterim Kırda bir çiçek gibi, sakin, gösterişsiz. (daha&helliip;)
“Zaman, sahilde çakıl taşlarıyla oynayan bir çocuktur”
Heraklitos
http://www.youtube.com/watch?v=FUQeAnZgUPA
http://www.youtube.com/watch?v=LnPrcyFcZUg
“Ey Selim!
Ne yazık ki bu gece bizimle gelemeyeceksin
Ey Selim!
Çok korkuyorum! Ey Selim.
Deniz çok büyük!
Gittiğin yer nasıl bir yer Selim?
(daha&helliip;)
BETON
“Betona oturma dedi” balıkçı. “Beton soğuğu çeker”. Konuşurken, elindeki ağa takılmış bir balığı daha ağdan kurtarıp yanındaki kutuya attı. Elleri değişikti. Parmakları kalınlaşmış, deri neredeyse kabuk halini almıştı. Her sabah gün doğmadan denize açılıyor ve günlük ekmeğinin peşine düşüyordu. (daha&helliip;)
