Bir kere daha anladım ki sevgi yürek ister. Sevgiye ve iyiliğe bakabilmek, bir filmde bile olsa görüp, anlayabilmek -hele ki bu zamanda- zor iş… Zor iş bir elin yüreğine dokunmasına izin verebilmek. Canın acıması gibi değil, daha derinden, daha sarsıcı bir his bu. (daha&helliip;)
Bu yazı dizisini, soğuktan nefret eden, kışı neredeyse kalorifer dibinde geçiren Dido ve Fatoş ile en büyük korkularından biri donarak ölmek olan Oğuz’a ithaf ediyorum 🙂 (daha&helliip;)
Geldik Kamboçya yazımın en son ve en zorlandığım bölümüne… Yazmaya elim varmadı, zorlandım, başkalarının yazılarından, konuşmalarından, şarkılarından destek aldım. Keşke yazmamı gerektirecek böyle bir tarihi hiç olmasaydı Kamboçya’nın ama var. Gidip de görmemek, görüp de yazmamak, bir kere daha öldürmek gibi geliyor o insanları…
Tapınaklardan, renkli pazarlarından, nefis yemeklerinden, güzelim Uzakdoğu masajından söz etmek varken, değer mi şimdi keyif kaçırmaya? Buna siz karar verin. Zira susmak, görmezden gelmek, yok saymak, unutmak, biraz daha uzaklaştırıyor bence kişiyi kendi insanlığından. (daha&helliip;)
Bu bölüme ne başlık yazacağımı bilemedim.
Hadi bu bölümün başlığını siz koyun…
Bu bölümde Kamboçya’nın toplam nüfusunun yaklaşık üçte birinin yaşadığı Aşağı Mekong havzasındaki yaşamlara, başkent Phnom Penh’deki saraya, başkentin ara sokaklarına ve bir yardım kurumuna yer vereceğim.
Küçük pırpır uçakla yaptığımız sarsıntı bir uçuş sonunda Kamboçya’dayız. Kamboçya’nın bir uzak bir yakın tarihi içinde gezeceğiz. Yakın tarihi acıtıyor. Onun için önce uzak tarihinden, Angor Krallığı’ndan başlayalım.
