Başak'ın Yutmograf'ı

Trenden indiğimiz gibi odun pazarına gidiyoruz. Yutmi ilk önce cam müzesine gitmek istiyor. “Oraya öğlen gideriz” diyorum. “Bak hazır güneş tepemize çıkmamışken gel biraz sokaklarda dolaşalım.” “Haklısın” diyor.

Odun pazarının yeni restore edilen sokaklarından çok, arka sokaklarını gezmeyi tercih ediyoruz. Restore edilen bölüm hoş. Renkler çok canlı ve bir çoğu hediyelik eşya dükkanı, müze, sergi evi, restoran ve otel şeklinde düzenlenmiş. Arka tarafta kalan doku da bir başka güzel. Daha doğal, daha yaşamın içinden… Onlar da bu restorasyondan etkilenmiş olmalı ki çoğu evlerin dış cepheleri boyalı. Ben onların kullandıkları renkleri daha çok seviyorum. Yutmi daha çok canlı renkleri tercih ediyor. Buradaki sokakların sürprizli olması ikimizin de hoşuna gidiyor. Tek katlı evlere, evlerin bahçelerindeki baharlara bakmaya doyamıyoruz. Sokakta koşup oynayan çocukların azlığı dikkatimizi çekiyor. Nerede bu çocuklar?

Bizimki saati hatırlatıyor. Güneş de tepemize çıkmış zaten. Cam müzesinin yolunu tutuyoruz. Yutmoğraf’ım camları görünce kendini kaybediyor. Ziyaretçilerin en fazla 15 dakikasını alan müzede (müze çok büyük değil) biz bir saatten fazla kalıyoruz. Üstelik televizyonlu kısımda durup Eskişehir’in tarihçesini ve röportajları izlemediğimiz halde… Bu işi bir dahaki sefere bırakıyoruz. Bu uygulamayı yıllar önce ilk defa Berselona’da, Casa Milla’daki Gaudi müzesinde görmüş ve çok etkilenmiştim. Şimdi bizim ülkemizde de benzer uygulamalarını görmek çok hoşuma gidiyor. Eskişehir’in 20 öncekine göre çok başka yerlerde olduğu kesin. Emeği geçenleri kutlamak lazım.

Cam müzesinden sonra Kurşunlu Külliyesi’nin içindeki Lületaşı Müzesini gezmeye gidiyoruz. Caminin etrafı, türbeler, kütüphane, müze, evlendirme dairesi ve yemyeşil, bol ağaçlı bahçesi ile birlikte resmen insanı kucaklıyor. Sayfada ki haritada bu bölgede gezilebilecek yerleri de görebilirsiniz.

Müzenin içine küçük, sevimli bir çarşı yapmayı da unutmamışlar tabii. Odun pazarının içindeki dükkanlardaki -özellikle minyatür ve cam işlerinden- hediyeliklerden uzak durmayı başaramıyoruz. Ve ben hayatımın alışverişini yapıyorum. Bir taksi, bir çiğbörek parası diye yanıma aldığım para hiç birşeye yetmediği gibi kart geçmeyen dükkanlar için banka bulup para çekmem bile gerekiyor. Yutmoğraf gözlerine inanamıyor çünkü beni böyle alışveriş yaparken ilk defa görüyor.

Ama aldıklarımın hemen hepsi hediye. Çünkü özellikle cam işlerinde sembolik motifler çok fazla ve ben bayılırım arkadaşlarıma uygun semboller bulmaya 🙂

Neyse bu konuyu daha fazla uzatmayayım çünkü herkese Bir şey alamadım. Sembolünü bulduğum kişilerinkini aldım yalnızca 🙂 Çok ipucu verdim artık susmalıyım. Böyle zamanlarda beni tek üzen şey herkes için birşeyler alamamış olmak oluyor 🙁

Galiba yine lafı uzattım 🙂 Tüm bunlar olurken Yutmi’nin aklına annemin söylediği masal şatosu gelmez mi? “Lütfen gidelim” diye tutturdu bizimki. Bu kibar kibar tutturmaları beni öldürüyor 🙂 Gittik tabii. Adı “Bilim, Sanat ve Kültür Parkı” olarak geçen bu parkta, adının içindekilerin hepsi var. Alttaki resimlerde bu parka ait görselleri bulabilirsiniz.

Parkta çok fazla kalmıyoruz. Tekrar Odunpazarına geri dönüyoruz. Cam bizimkine daha cazip geliyor. Bu sefer cam işleri yapan atölyeleri geziyoruz. Dükkanlardaki cam işlerini tek tek -neredeyse bir tanesini bile atlamadan- geziyoruz.

Dükkanının önünde duran bir amca -artık bizi kaçıncı görüşüyse- “Sabahtan beri dolaşıyonuz, yorulmadınız mı be kızım?” dediğinde dönüş saatinin yaklaştığını anlıyorum. Amca haklıydı saatlerdir o adacığının içinde dönüp duruyorduk. Bazen yolları karıştırıp aynı yerden bir kaç defa geçmiş olmalıyız ki amca da bizi tanımış artık 🙂

Şaka maka akşamı etmişiz gerçekten. Dönüş zamanı. Ne çiğbörek yiyebildim ne bira içebildim. Ama Yutmi’nin uzun süredir evde kaldığı düşünülecek olursa o karnını tıka basa doyurmuş olmalı 🙂 Afiyet olsun ona… Trene bindiğimizde Yutmoğraf’ım bana teşekkür ediyor. Çok da kibardır benim Yutmim. Oysa teşekkür etmesi gereken biri varsa o da benim. İyi ki hayatıma girmişsin ufaklık, teşekkür ederim 🙂

Alttaki fotoğraflarla Eskişehir’i gezerken Mahsa & Marjan Vahdat dinlemenizi öneririm. Müzikleri ile beni çok etkilediler. Belki siz de seversiniz;

Bu yazı 03 Nisan 2013 Çarşamba günü Fotoğraf, Gezi, Müzik bölümünde yayınlandı. Bu yazıya gelen yorumları RSS 2.0 beslemesinden izleyebilirsiniz.